لیزر از طریق مکانیسم های مختلفی از جمله وازودیلاتاسیون و افزایش سیرکولاسیون، افزایش درناژ لنفاوی، تاثیر بر پروستاگلاندین‌هایی چونa ,PCl2 PGE ,PGF2 و مهار سنتز برادی کنین‌ها و کاهش آزاد سازی هیستامین می‌تواند باعث کاهش ادم و علائم آن از جمله تورم، قرمزی، درد و التهاب شود. اثرات لیزر بر روی سیستم عروق شامل وازودیلاتاسیون، نئوواسکولاریزاسیون و ساخته شدن عروق جدید و ترمیم و رژنراسیون می‌باشد که در نهایت منجر به افزایش گردش خون و افزایش پرفیوژن در منطقه می‌شود. لیزر با مکانیسم‌های مختلفی باعث گشادی عروق می‌شود. در شبکه مویرگی با آزاد سازی هیستامین وفلج اسفنکتر‌های پره کاپیلاری باعث پر خونی منطقه می‌شود.
از طرف دیگر با افزایش متابولیسم هوازی و افزایش pH محیط و افزایش پتاسیم داخل سلولی منجر به وازودیلاتاسیون می‌شود. طول موج‌های قرمز و مادون قرمز نور لیزر، سیستم ایمنی را به طرق مختلف تحت تاثیر قرار می‌دهد که از آن جمله می‌توان به تحریک لنفوسیت‌ها در تمام رده‌های B,T,O اشاره کرد.
دو رده مهم سلول‌های T، T Helper (CD4)و T Suppressor (CD8) می‌باشد که فعال شدن آنها محتاج ماکروفاژها می‌باشد اما لیزر بدون حضور ماکروفاژ می‌تواند با تولید لنفوکین آنها را فعال کند و در نهایت با تاثیر بر فعالیت فیبروبلاست ها و سنتز کلاژن باعث تسریع روند ترمیم زخم می شود.از این درمان می توان در ترمیم زخم های دیابتی، عروقی، فشاری و سوختگی استفاده کرد
نکته ای که در انتها باید به آن اشاره کرد این است که گاهی مداخله ی افراد غیرمتخصص و بی تجربه در تلاش برای از بین بردن اسکارها منجر به نتایج ناگوار و گاهی فاجعه آمیز می شود. استفاده از مواد سوزاننده ای از قبیل اسیدهای گوناگون که گاهی برای از بین بردن اسکارها توسط افراد بی تجربه به کار می رود می تواند خود سبب سوختگی و تشدید ضایعه ی اولیه گردد. برداشتن اسکارها با جراحی در صورتی که توسط افراد غیرمتخصص و بدون رعایت شرایط لازمه انجام شود، باز می تواند در بدتر شدن وضعیت مؤثر باشد. بسیاری از کرم ها و محصولاتی که به عنوان فرآورده هائی معجزه آسا برای از بین بردن اسکارها معرفی شده یا در رسانه های گوناگون برای آنها تبلیغ می شود اثرچندانی در کاستن یا بهبود این ضایعات ندارند و نمی توان به آنها امیدی بست.
